Dziedzice ziemi to kontynuacja jednej z moich ulubionych książek „Katedra w Barcelonie”. To dzięki niej zapragnęłam zwiedzić to miasto i tytułową katedrę.
Losy bohaterów toczą się średniowiecznej Hiszpanii. W czasach wojen, ogromnej nietolerancji dla kultury i religii żydowskiej, w czasach, kiedy kościół ma ogromną władzę a kara śmierci może zostać wymierzona za konszachty z diabłem lub niesposłuszeństwo „panu”.
Główny bohater- Hugo nie ma łatwego życia. Kiedy jest małym dzieckiem, ginie jego ojciec przez co matka zostaje zmuszona do szukania sposobów na przetrwanie w czasach, kiedy żywicielem rodziny jest przede wszystkim mężczyzna. To sprawia, że Hugo już jako 12-latek musi sobie radzić sam. Przy życiu trzymają go potajemne odwiedziny w zakonie, w którym służy jego siostra oraz myśl o wyrwaniu się z nędzy i roztoczenie opieki nad matką.
Nie jest to jednak takie proste………..
Autor nie szczędził głównemu bohaterowi smutków i tragedii. W połowie książki (a cała ma prawie 1000 stron) miałam ochotę ją rzucić i do niej nie wracać. Ilość nieszczęść, które spotkały Hugo zaczęły sprawiać, że przestawałam wierzyć w szczęśliwe zakończenie. Odłożyłam książkę na dwa dni. Odpoczęłam od wszystkich dramatów, niepowodzeń (pragnę zaznaczyć, że za czytanie wzięłam się, kiedy na dobre rozhulała się u nas pandemia i nikt z nas nie był w dobrym stanie psychicznym 😉 ) i powróciłam do lektury.
Było warto 🙂 Cała historia jest mega wciągająca, fascynująca, choć często tak bardzo niesprawiedliwa….
Dla mnie- fascynatki historii tamtego okresu książka warta polecenia. I nie ma co się bać tej historii, bo autor nie zamęcza nas wątkami stricte historycznymi. Falcones niebywale łatwo wplótł historię tamtego okresu w codzienność bohaterów. A robi to tak wyśmienicie, że daje się poczuć zapach Barcelony tamtego okresu, zimno więziennych lochów i smak wyśmienitego wina.
Polecam 🙂