Minęły 3 tygodnie od dnia, w którym SS-man dorwał mnie na siłowni i rzucił na materace celem (nie, nie takim jak połowa z Was może przypuszczać 😛 ) zredukowania mojej tkanki tłuszczowej i doprowadzenia mojej kondycji do stanu umożliwiającego w razie konieczności wejście po schodach na taras Pałacu Kultury 😛 Taaak…
Moim ambitnym planem (słabe masz ambicje Chomikowa) było zrzucenie 3 kg. Tylko jakoś nie zostało powiedziane w jakim czasie te 3 kg miałabym zrzucić. Tak troszkę się łudziłam, że może w ciągu miesiąca, ale że w genach mam racjonalne podejście do sprawy, to czułam, że może się NIE UDAĆ 😛
Wczoraj byłam na siłowni. Zostałam zaatakowana przez jedną trenerką o zrobienie badania masy ciała. No teraz się już Chomikowa nie wykręcisz… Trzeba będzie w końcu spojrzeć prawdzie w oczy. Nic nie pomoże zaciskanie oczu i zakrywanie rękoma uszu. Uczucie podobne jak przy sprawdzaniu sprzed laty testu ciążowego 😉 Tylko że tutaj nie ma oddechu ulgi 😛 Zmusza mnie do wejścia na wagę, a chciałam tego uniknąć… tak samo jak mierzenia każdej części mojego ciała… Później kładzie mnie na materacu i podłącza do jakiejś puszeczki, która to niby odczyta co ze mną jest nie tak (nawet nie zakładam, że cokolwiek jest „tak”). Leżę na tym cholernym materacu, patrzę w sufit i czuję się jak na sali sądowej czekając na ogłoszenie wyroku.
-Chomiczku, a grałaś ty w coś kiedyś?- zagaduje mnie a ja udaję niedomyślną.
-Ale co masz na myśli?
-No wiesz, mając taki wzrost, to aż szkoda było nie grać.
-Taki, to znaczy JAKI?
Nerwowy śmiech i odpowiedź:
-No przecież wysoka jesteś, to mogłaś jakoś to spożytkować.
Przecież jej nie powiem, że babcia mnie pasła jak małego prosiaczka i byłam w podstawówce największa i najgrubsza. A na wymarzoną grę w tenisa Rodzicielki nie było stać.
– No szkoda, szkoda Chomiczku…
Spierd***
No i tak: BMI idealne, ale to wcale nie oznacza, że wszystko jest idealne (cała JA). Tak, Drogie Panie, jeśli myślicie, że skoro Wasze BMI jest w najlepszym miejscu „widełek”, to wcale nie jest powód to radości, gdyż:
– zawartość tłuszczu może być zbyt wysoka (po kasztankach i raffaello??? W ŻYCIU! 😛 )
– zawartość masy mięśniowej jest zbyt mała (cóż… czułam to, kiedy próbowałam walczyć z przesuwaniem pralki…)
– waga masy mięśniowej może być też zbyt mała (chociaż tutaj się łapię w „widełki”)
-zawartość wody może być też zbyt mała (WIEM! Za mało piję! WIEM! Ale jak ja mam w siebie wlewać ponad 3 litry wody??? Przecież ja butelki od ust nie odejmę!)
Podsumowując- w ciągu ostatnich 3 tygodni wylewania siódmych potów i zjadania prawie surowych warzyw schudłam… 1 kilogram. A według tej maszynki muszę jeszcze 2 kilogramy. UMRĘ.
Tak, ja wiem, że efekty może nie są zbyt wielkie, bo zdaję sobie sprawę z tego, że troszkę oszukuję 😛 No bo ja sobie nie zamierzam ciągle wszystkiego odmawiać i jeszcze pocić się na bieżni… Zresztą nikt mi w tym nie pomaga 😛 Tydzień temu dostałam od mojej N. smsa:
-„Słuchaj, po chrzcinach został mi pyszny tort i jeszcze dużo ciasta. Nie wiem co na to twój osobisty trener… ale może wpadniesz?”
-„Nic mu nie powiemy! Ciiii! To będzie nasza tajemnica! Będę za godzinkę!”.
Wierzcie mi, że WARTO BYŁO 😀
Rodzicielka też nie ułatwia mi sprawy… Byłyśmy na grzybach. W drodze powrotnej weszłyśmy do naszej ulubionej restauracji. Kombinuję co można w miarę dietetycznego zamówić. Idę do toalety. Wracam, patrzę a na moim stole czeka… GOLONKA.
-Chyba sobie, matka JAJA robisz?! Wiesz kto to zje?! TY to zjesz!
-Oj nieee… bo ja zaraz dostanę to samo…. – a też miała się odchudzać. Miała fajki ograniczyć, żarcie wieczorami a jest jak jest.
-To zjesz dwie! Przecież ja na pieprzonej diecie jestem!
-Nie zjesz tego, co ci mamusia kupiła..?
Argumentów mi brak.
W mojej dodatkowej pracy też nie mam lekko. Raz w tygodniu „dogadza” mi starszy pan. Zawsze, kiedy otwieram drzwi do mieszkania, to zadaje mi pytanie czego bym się napiła. I dostaję herbatę wraz z… obiadem. Ziemniaki, smażona kapusta i schabowy. SRUUU! Na biurko!
-Proszę pana, ale ja tu nie przychodzę na jedzenie, tylko do pracy. Jest mi głupio i naprawdę nie trzeba!
-Pani! Pani je i nie dyskutuje!
-Ależ pan jest uparty, widzę…- próbuję być nieugięta.
-A panią mamusia nie uczyła, że ze starszymi się nie dyskutuje?
Uczyła…
I na co mi to wszystko było…? Prawie 3 tygodnie walki samej ze sobą… Dobrze, że chociaż jakiekolwiek efekty są i sama je widzę. Bo generalnie na ten moment, to mam coraz więcej kompleksów.