Niecodzienne notatki z codziennych przygód młodej kobiety-Polki :)
Za miesiąc Święta Bożego Narodzenia. Uwielbiam ten czas… Jest dla mnie otoczony jakąś niezrozumiałą magią, która przysłania to, czego nam najbardziej teraz brakuje- światła.
Kocham te wszystkie złote świeczniki, które ustawiam na parapetach. Tlą się delikatnym ciepłym światłem, otulając stęsknioną duszę. Mogę zamknąć oczy, wziąć głęboki oddech pełen tego magicznego spokoju i nabrać wewnętrznej równowagi. Czytaj dalej „teraz najbardziej potrzeba bliskości”
Adam Mickiewicz kiedyś powiedział „Nic pożądańszego a nic trudniejszego na ziemi, jak prawdziwa rozmowa. ” i trudno mi się z facetem nie zgodzić. Rozmowa to przecież wymiana myśli między dwiema lub więcej osobami. Dlaczego więc… tak rzadko ją prowadzimy? Wychodząc a etapu „szympansa” bardzo rozwinęła się nasza mowa. Dostaliśmy niepowtarzalną okazję, aby się POROZUMIEWAĆ a nasze życie jest pełne „smalltalków”, które nic nie wnoszą w życie, tylko irytują. Nie wiem jak innych, ale mnie na pewno IRYTUJĄ.
Rozmawiałam (tak, rozmawiałam) ostatnio z mądrą dziewczyną.
-Ale to o co chodzi, Chomiczku? Skąd myśli, że wszystko robisz źle?
-Nie wiem… takie mam przeczucie, bo skoro jest jak jest a mam wrażenie, że nie jest dobrze, to chyba coś robię źle…-odpowiadam już prawie ze łzami w oczach.
-Chomiczku, a czy ktoś ci kiedykolwiek POWIEDZIAŁ, że coś zrobiłaś w tym temacie źle?
-No w sumie nie…
-To SKĄD myśli, że robisz to źle?
-Ale nie powiedział też, że robię dobrze.
-Wiesz, Chomik. Ludziom niestety łatwiej przychodzi dialog, kiedy coś jest źle. Dlatego też jest problem z wychowywaniem dzieci. Za mało je chwalimy a zbyt często ganimy. Póki więc ktoś ci nie powie lub jasno nie da do zrozumienia, że coś robisz źle, to po co się obarczać takim myśleniem? A poza tym jak w pracy, Chomik?
-Wszystko super, ale boję się, że popełnię jakiś błąd. Pracuję tam od niedawna. Wiele rzeczy jest dla mnie nowych i strasznie się boję, że porobię jakieś błędy.
-A poprosiłaś kogoś o pomoc?
-A to ja mam ich prosić o pomoc…? Przecież jestem nowa, więc to chyba jasne, że nie wiem wszystkiego….?
-Chomik, ty jesteś pełna empatii. Ty zawsze wyczujesz, kiedy ktoś potrzebuje pomocy i z tą pomocą przybędziesz. Wiesz, że nie wszyscy tak mają? Ludzie są różni. Bardzo różni. Jeśli im nie powiesz, że potrzebujesz pomocy, to nie będą tego wiedzieć. I to się tyczy życia zawodowego i prywatnego.
Nie będą. Rany boskie, nie będą wiedzieć. Przecież ja też nie zawsze wiem o co chodzi. Jeśli ktoś mi nie powie co myśli, to nie będę tego wiedzieć…
Wpadam w straszny szloch.
Siet.
-Popłacz ty sobie w końcu, popłacz. A potem rozmawiaj. Bardzo dobrze ci idzie wyczuwanie emocji a nawet myśli, ale czasem możesz się mylić. Nie obwiniaj się, tylko ROZMAWIAJ. Czytaj dalej „co się stało z rozmową?”
Na jednych z zajęć językowych poznałam Poetę. Od pierwszego dnia czułam, że jest to ten typ człowieka, z którym na pewno szybko się porozumiem i znajdę wspólny język. Nie wiem… takie rzeczy się po prostu czuje.
Z każdym kolejnym dniem, czułam się w jego towarzystwie swobodniej. Cieszyło mnie, że opowiada mi o sobie coraz więcej i pozwala sobie na coraz zuchwalsze dowcipy, które uwielbiam. Po ostatnim wyjściu do miasta, jasno wyznaczona przez nas granica zaczęła się zacierać. Padło kilka słów, których nie chciałam usłyszeć, i których nie chciałam powiedzieć.
Chemia coraz bardziej zacierała mój i jego zdrowy rozsądek…
Późny wieczór. Odbieram od niego maila z obiecanymi wierszami. Nie najlepiej znam się na poezji, ale mają to być generalnie humoreski, więc ochoczo otwieram maila z folderem „Moja poezja”.
„Chomik, chciałem zaznaczyć, że po przeczytaniu tych wierszy, będziesz o mnie wiedzieć więcej, niż wiedzą inni. W sumie, to będziesz o mnie wiedzieć wszystko… Ale czuję, że wysyłam to odpowiedniej osobie (…)”
Co takiego osobistego może być w humoreskach?- pomyślałam beztrosko-NIC, Chomikowa, NIC.
Po dwóch godzinach pochłaniania wystukanych słów, czuję każdy dotyk, który opisał w dziesiątkach erotyków. Każda kropla potu z zapisanych słów spływa po moich plecach. Mam opuchnięte wargi od wszystkich szaleńczych pocałunków. Moje uda mają ślady wbijanych paznokci. Słyszę każde wyszeptane słowo i czuję każdy opisany dreszcz.
Pochłonęłam wszystkie jego pragnienia… Jestem przesiąknięta każdą jego myślą. Znam jego grzechy i wiem, co sprawiło, że znów zaczął wierzyć. Wzięłam wszystko, co mi dał… Poddałam się.
Boję się poranka po tej wspólnej nocy. Światło dzienne zmienia perspektywę. Nie wiem, jak sobie spojrzymy w oczy…
No proszę… Kto by pomyślał, że w oczekiwaniu na koncert stanę się niechcianym świadkiem ubiegłej nocy jednej z dziewczyn, która również przyszła posłuchać jednego ze swoich ulubionych zespołów.
Dość elegancko ubrana. Nienachalny makijaż, włosy upięte w kitkę, w ręku telefon. Mojej uwadze umyka moment, kiedy telefon dzwoni lub kiedy ona wybiera numer z kontaktów. Niezauważona niestety nie może być jej rozmowa. Dziewczyna stoi niecałe 2 metry od mnie i od jakiś 15 innych osób. Jej głos jest wyraźny. Wcale nie jest skrępowana tym, że przynajmniej 15 innych osób słyszy każde jej słowo. Może wcale nie jest świadoma, że jest aktorką małego, prywatnego teatru.
Sama nie wiem, czemu się zgodziłam, aby druga randka była u niego w domu. W sumie to jasne, że jak zaprasza do domu, to randka ma się skończyć w łóżku, ale ja jakoś nie pomyślałam. I wiesz, on w sumie tylko dał mi buzi w policzek, zdjął ze mnie płaszcz i od razu powiedział, żebym zobaczyła wyremontowaną sypialnię.
Stary numer 😀
To ja mu mówię, że na pewno sypialnia jest bardzo ładna, ale nie muszę jej dzisiaj oglądać, ale on mówi, że szkoda by było, żebym nie zobaczyła sypialni, w którą włożył tyle pracy i pieniędzy. No to ja wchodzę do środka, mówię, że faktycznie ładna- światła przygaszone, masa już nadpalonych świeczek na parapecie (Casanova się trafił 😀 ), fajny obraz i wielkie łóżko. Na co on mi mówi, żebym zobaczyła jakie fajne jest łóżko i się na nim położyła. Wiesz, trochę nie chciałam, bo miałam wrażenie, że on tylko zmierza do jednego, ale skoro już tam poszłam, to co miałam zrobić? Położyłam się na tym łóżku a on obok mnie. Zaczął mnie smyrać i rozpinać sweter. Nie byłam wcale przekonana, bo to przecież dopiero druga randka. Znam go tylko tydzień. I tak zaczął mnie całować, aż poszliśmy na całość. Wiesz, szału nie było, ale przecież chyba sama tego chciałam. Wszystko ci zresztą opowiem jak się spotkamy, bo idę już na salę i muszę kończyć.
Rozłącz.
Koniec przedstawienia.
Komuś błąkał się uśmiech pod nosem, ktoś udawał, że nie słyszy, ktoś że nie jest zainteresowany. Ja się zastanawiam czy ona była świadoma tego, że wszyscy słyszeli opowieść o czymś, co powinno pozostać tylko miedzy nią i tym facetem lub ewentualnie jeszcze najbliższą przyjaciółką. A może ona doskonale sobie zdawała z tego sprawę, tylko nie robiło to na niej żadnego wrażenia…? W dzisiejszych czasach lubimy udostępniać innym swoją prywatną część życia, intymną. Gdzie rodzice, którzy uczą, że o pewnych rzeczach lepiej nie mówić? A już na pewno nie o tym, że na drugiej randce ktoś „się bzyknął”. Nie wyobrażam sobie, żebym miała opowiadać obcym ludziom, co i jak robiłam z facetem ubiegłej nocy, zeszłego tygodnia, czy miesiąca.
A może tylko urodziłam się o te 10-15 lat za wcześnie? Może, gdybym przyszła na świat w latach 90-tych, moje podejście do publikowania intymnych kwestii byłoby zupełnie inne.
A może najzwyczajniej w świecie niektórym brakuje wyobraźni…
Wiecie co jest najgorsze w życiu 30-letniej singielki?- weekendy. W tygodniu mam sporo zajęć: praca, kursy etc. Nie mam za bardzo (jak każdy z nas) czasu na pierdoły. Gorzej, kiedy przychodzi weekend. Prace domowe poodrabiane, mieszkanie wysprzątane, babcia odwiedzona, książki wyczytane, basen zaliczony, moje dziewczyny na randkach i co…? Robi się godzina 20.00 i co…? I tak któryś z kolei weekend. Oszalałam. Jeszcze jeden nic nie wnoszący w moje życie wieczór i wyprowadzą mnie z chałupy obwiązaną w kaftan bezpieczeństwa. Dlatego też m.in. tak, jak wspominałam w jednym z ostatnich wpisów, http://niecodzienne-notatki.blog.pl/2015/10/30/wsciekla-rozgoryczona-nowa-chomikowa/ wybrałam się na randkę z facetem, który podobał mi się od dłuższego czasu. Co prawda istniało bardzo duże prawdopodobieństwo, że jest w jakimś związku, ale poziom desperacji zbliżał się do poziomu „uwaga! Niebezpieczeństwo!” i nie powstrzymał przed wyjściem z domu.
Romeo przybył punktualnie, wsadził w swój samochód i zabrał do bardzo przyjemnej knajpki na końcu miasta. Nasze rozmowy były ucztą intelektualną. O sprawach dla mnie niepojętych opowiadał z tak doskonale dobranym słownictwem, że mogłabym słuchać jego opowieści nawet o powstaniu Wszechświata. Trochę żartował, opowiadał o pracy, o planach dalekich i bliższych a ja ostrożnie, w zachwycie przechylałam głowę. Nie byłabym sobą, gdybym nie szukała czegoś, do czego mogłabym się „przyczepić”, znaleźć jakiś punkt, który pozwoliłby mi powiedzieć „znów nie ten”. I niczego takiego nie znalazłam. Nawet cholerna sałatka była pyszna! Sałatka! Takie zielone coś!
Szlag by to.
Było prawie idealnie.
Bardzo tego potrzebowałam, bardzo.
A dlaczego „prawie’? Bo raptem po 2 godzinach tak cudnego spotkania powiedział, że czas się zbierać.
???!!!! Matko kochana! Nie jest wystarczająco cudnie?! Coś ze mną nie tak? No dobrze, może nie jestem najpiękniejszą kobietą na tej ziemi i nie najinteligentniejszą, ale przecież…!
Coś jest NIE TAK. Resztki rozumu podpowiadają mi CO, ale ja nie chcę o tym wiedzieć.
W panice dokończyłam kawę, porwałam torebkę i rozczarowana poczłapałam do drzwi wyjściowych.
-Chomikowa, sporo o sobie ci opowiedziałem, ale może chciałabyś wiedzieć o mnie coś jeszcze? Nie ma jakiegoś pytania, które chciałabyś mi zadać?-pyta w samochodzie.
No jasne.
Wszystko jasne jak słońce.
Panika.
Tysiąc myśli na sekundę…
-Wiesz… Nie, nie chcę wiedzieć niczego więcej.
Brawo Chomikowa.
Gromkie brawa za odwagę…
2 dni później dostaję smsa: „Kiedy się zobaczymy?„
Cała ja chcę pobiec na spotkanie jak na skrzydłach. Nawet w tej chwili. Wystarczy, że założę moją ulubioną sukienkę i buty. Rzęsy pociągnę tuszem a spód nadgarstka spryskam ulubionymi perfumami. Będę gotowa w 15 minut. Daj mi tylko 15 minut.
Zwlekam z odpowiedzią. Liczę na to, że wydarzy się cud i to on za mnie odpisze prawidłową odpowiedź.
-„Jestem wolna w sobotę”
-„W takim razie sobota. Po drodze jeszcze zadzwonię”.
W sobotę dokładnie wybieram garderobę. Najlepsza bielizna, ulubiona sukienka, delikatna biżuteria, najdroższe kosmetyki. Każdy detal jest dopasowany idealnie. Tylko ja idealna nie jestem. Jak zwykle…
Nie wiem kiedy wziął mnie za rękę. Na środku Starego Miasta całował.
Fatalny moment. Wybrałam jeden z najgorszych:
-Masz żonę, prawda?- pytam i nawet na niego nie patrzę. Chyba za bardzo boję się odpowiedzi…
– Nie będę cię oszukiwał. Mam partnerkę od wielu lat i 9-letniego syna.
SYNA????
Nie może być gorzej. To znaczy może. Przecież mógł mi powiedzieć, że ma narzeczonego.
-Syna?! Dlaczego nie masz fotelika w samochodzie????
-Bo syn jeździ tylko z moją partnerką i tam jest fotelik. Chomikowa- patrzy mi w oczy- czy to coś zmienia?
Matko kochana… To WSZYSTKO zmienia. Co prawda świat nie przestanie się kręcić, ale w dzisiejszym wieczorze to zmienia WSZYSTKO.
-Tak, Romeo… niestety zmienia. Znam scenariusz, jaki by powstał do tego filmu. Choćbym bardzo chciała w nim zagrać, to nie mogę.
Ktoś się jakiś czas temu mnie pytał o randkę, na którą szykowałam się… o wiele za długo.
-Nie, nic z tego nie będzie. On ma rodzinę.
-Noż, cholera jasna… To może chociaż seks?
-No jak seks? Jak idę z kimś do łóżka, to coś muszę do faceta czuć a jak czuję i idę z nim do łóżka, to w niedługim czasie się zakocham a jak się zakocham w zajętym facecie, to…
-Tak, tak… to wiem. A gdyby jednak on cię pokochał?
-Pokochał. Chyba zamroczył. Na pewno jeszcze by mi dawał nadzieję, ze rodzinę dla mnie zostawi. Nawet by mówił, że z partnerką nic go już od dawna nie łączy a ja po roku spotkałabym go na mieście z ciężarną ukochaną. Przecież nic go z nią nie łączy.
Znam doskonale ten scenariusz.
Kolejny weekend za mną…
Czerwone pole na dotykowym wyświetlaczu. Teraz wszystko musi być szybkie, dotykowe, zbliżeniowe. Jednym dotykiem połącz, jednym dotykiem rozłącz.
Rozłącz…
W ciemnym oknie tli się tylko małe światło. Płomień świecy świadkiem dzisiejszego wieczoru. Jeszcze nigdy świadkiem szczęśliwego zakończenia… Wystarczy jeden podmuch, by go zgasić. Taki jego sens? Taki mały jeden podmuch a tyle energii, aby znów go rozniecić…
Ja już nie mam tyle siły i zapału… I nie mam wiary.
Przed chwilą tyle wypowiedzianych pięknych słów. Nie dałoby się ukryć, że dzięki niemu jestem bardziej, mocniej, do głębi, do cna…
Mogłabym wejść w ogień i miłością góry przenosić. Mogłabym swoim szczęściem oświetlić najciemniejszą bezgwiezdną noc. Mogłabym zniknąć w jego nierównym, pełnym namiętności oddechu. Brałabym każdy uśmiech, każdy gest i każde słowo w zamian dając siebie. Tylko siebie. Z zachłannością nie zasnęlibyśmy żadnej nocy. Z pasją odkrywalibyśmy każdy milimetr siebie a ja ze spełnieniem spojrzałabym w swoje odbicie w jego źrenicach… Przy nim bym się zapomniała. Byłby wszystkim…
Mogłabym umrzeć z miłości.
Mogłabym.
Tylko nie mam nadziei.
Rozłącz…
Z książką, ogromnym kubkiem gorącego napoju, odręcznie napisanym listem (kto w dzisiejszych czasach pisze do kobiety odręcznie list, którym precyzyjnie muska emocje…?) i ulubioną muzyką w tle… Powinnam zniszczyć tę płytę. A jeszcze rok temu uważałam, że przynosi mi szczęście… Przesłuchiwana tysiące razy w samotne wieczory pełne oczekiwania na nadchodzące szczęście. Miała sprowadzić to „coś”… I wtedy, rok temu zawsze sprowadzała. Złudzenia.
Znów delikatnie zsunęła mi się pończocha. Jakby dała mi znać, że jeszcze istnieję, bo czuję…
Muszę wziąć głęboki oddech, zebrać ze stolika zimny, czarny, nowoczesny telefon i wysłać dwie wiadomości. Tylko 2 sms-y i odzyskam uczucie spokoju wewnętrznego. Choć zapewne będę musiała wytłumaczyć się z podjętej decyzji. Wiem. Jestem na to gotowa. Czasem lepiej postawić sprawy jasno. Dziesiątki odebranych telefonów i ani jednej właściwej osoby…
Nie strząsając z rzęs śladów wyrzutów sumienia, smutku i poczucia niesprawiedliwości zamknę powieki… Wsłucham się w szept deszczu, poczuję zapach starego drewna… chwila bezpieczeństwa z dłońmi mocno wplecionymi we włosy, głębokim miarowym oddechem i gorliwą, cichą modlitwą o nieskończoność. Okryta zmysłami i bez wiary…
Stanę się. Ponownie. Pełna.
A niedawno znów chciałam „być”. Z nadzieją i iskrą chciałam być „naj”… Starałam się, wkładałam najlepszą bieliznę i chciałam „być”. A znów byłam „zbyt”, „za bardzo”.
Bezszelestnie podchodzę do lustra, upewnić się, że jestem.
Urojona aż do krwi.