pojechałam z babcią na pogrzeb…

Babcia. Kochana babcia… Gdyby nie ona, nic nie wiedziałabym o świecie i ludziach. NIC. Rodzicielka walnięta jest po niej 🙂 Wszystko przez te geny. Najbardziej mnie niepokoi fakt, że ja mam te same 😛Kilka dni temu odbywał się pogrzeb Pani Jasi. Pani Jasia była członkiem naszej rodziny. Bardzo dalekiej, no ale jednak. Wiadomo było, że ja, Rodzicielka i Przyszywany na pogrzebie będziemy. Babcia na pogrzeb też MUSI jechać.
Musi.
I kropka.
Chomik z okazji robót przed Bożym Narodzeniem ma wolne 3 dni, więc Chomik ją zabierze i odwiezie.
Musi.

Bo przecież ona zawsze chodzi na wszystkie pogrzeby. Ostatnio była na pogrzebie swojego męża- 3 lata temu. Na szczęście inne bliskiej rodziny się po drodze nie trafiły. Trafiła się masa innych, na które Chomik przecież nie zawiezie i nie przywiezie, więc po co jechać?

No więc Chomik przyjechał po babcię. Babcia o dziwo nawet była przygotowana na przejażdżkę. Bo jak ma ją zabrać na zakupy/na pocztę/ do nas do domu/do kogokolwiek w odwiedziny, to babcia „wyjątkowo się źle czuje i nigdzie nie jedzie”. Tym razem stał się cud i ozdrowiała i nawet o wszystkim pamiętała.
Że też takie cudowne ozdrowienia tak rzadko na świecie się zdarzają…

Babcia wiązanki nie kupiła, bo przecież Rodzicielka na pewno ma. No i na pewno będzie tyle wiązanek, że po co kolejna. Już nawet nie wzdycham. Tylko Rodzicielka dostała szału jak zobaczyła, że babunia wparowała do kaplicy z pustymi rękoma.
-Dlaczego ona nie ma żadnej wiązanki?-Pyta się swojej córki, czyli mnie.
-Bo się pytała czy ty będziesz miała a odpowiedź twierdząca ją uspokoiła.
-No jak zwykle! Ona ma talent do podpinania się pod innych. Nic się nie zmieniło przez te 55 lat, NIC.
nie komentuję, bo skomentowane to już było tysiąc razy i nic się nie zmienia.

Babcia nad grobem wpadła w szloch. Była chyba jedyną szlochającą osobą na pogrzebie. A Panią Jasię spotykała praktycznie tylko na Wigilii. Patrzę jak teatralnie ociera łzy chusteczką i zastanawiam się czy jest świadoma w czyim pogrzebie uczestniczy. Wątpię. Przyszywany też wątpi, o Rodzicielce nie wspominając.
Po pogrzebie podchodzi do nas ciotka. Wygląd nędzy i rozpaczy. Robienie teatru ma opanowane do perfekcji. W końcu uczyła się od najlepszych czyli od babci.
-Zapraszam was na konsolację. Mam nadzieję, że przyjdziecie. Krótki obiad. Nic specjalnego, ale będzie miło, jeśli przyjdziecie.
Rodzicielkę szlag trafił.
-Jaki obiad? Przecież nic nie mówiłaś o żadnym obiedzie! Ja nie mogę, mam plany na popołudnie! Nie wiem jak Chomik, ale ja na pewno nigdzie nie jadę.
-Ja też nie mogę! Przecież mam od cholery rzeczy do załatwienia po południu!-Zła jestem bardzo. Ja nawet nie jestem ubrana na żadne obiady. W naszej rodzinie takich rzeczy się nie robi. Pogrzeb i do domu! Mam na sobie jaskrawozielony sweter! Nawet makijażu nie mam porządnego! NIGDZIE NIE IDĘ. NIE IDĘ I KROPKA.

Ale babcia idzie…..

-Słyszałaś, Chomik-szepcze mi do ucha Przyszywany- twoja babcia idzie na obiad. To powodzenia. Będę trzymał za ciebie kciuki.
Dostaję szału. Podchodzę do Rodzicielki.
-Mamo! Ja nie mam czasu na obiadki! Ja ją mogę tam zawieźć ale nie będę tam siedzieć! Nie znam tych ludzi! Nie jestem ani ubrana ani porządnie umalowana!
Matka zaczyna się w nerwach rzucać. Ludzie zaczynają na nas zerkać.
-Oczywiście, że nie można było nikogo o obiedzie poinformować! Jak zwykle zero komunikacji! Tak właśnie z nią jest! Wyśle lakonicznego smsa z informacją o pogrzebie a potem szopkę robi.
-Na ten moment to my robimy szopkę. Mogłaś się tego po niej spodziewać. Ciotka lubi takie obiadki, więc się przestań dziwić-nerwowo podkrzykuję do Rodzicielki.
-NIE! Ja się NIE spodziewałam! Ja mam inne plany. Zabierzesz babunię na obiad i wrócisz do domu.
-A kto ją odwiezie do domu?!
-Zapytaj jej ukochanej córeczki.
No już to widzę.
Podchodzę do ciotki.
-Ja nie mam czasu na obiad. Nikt mi nie powiedział o żadnych spotkaniach. Babcię mogę zabrać na obiad ale niech ją ktoś potem odwiezie.
-No ja jej na pewno nie odwiozę.
Nic nie jestem zdziwiona.
-Oczywiście ciotka jej nie odwiezie- oznajmiam Rodzicielce.
-No oczywiście, że nie! Ona tylko potrafi jej leki układać i nic ponadto! Ukochana córeczka!
Ludzie znów się na nas patrzą. Ja nerwowo rozkładam ręce. Przyszywany rzuca pod nosem panią lekkich obyczajów a babunia stoi z boku ze złączonymi grzecznie rączkami, jakby cała awantura wcale jej nie dotyczyła.
Komedia.
Moja rodzina mistrzowsko wykonuje komedie. Nawet na pogrzebie.
-A tak w ogóle, to patrz Chomik-twoja babcia w tym futerku wygląda jak nasz kot Trytek.
Co jak co, ale Przyszywany porównania ma obcykane do perfekcji. Wybucham śmiechem. Dwie kobiety karcą mnie wzrokiem a ja się chcę zapaść pod ziemię.
-Zabierzesz babunię, zjesz rosołek u wyprujesz z nią do domu. My jedziemy na rynek- wydaje mi polecenie Rodzicielka i zawija się z Przyszywanym.
-Żartujesz sobie?! Czyja to jest matka do cholery?! Moja czy TWOJA?! Wracaj!
Ale już było za późno. Jak ona się uprze a do tego jest ogarnięta wkurwem, to nic do niej nie przemawia.
Z babunią pojechałam na obiadek. W jaskrawozielonym sweterku.
Brawo ja.
Rozsiadłam się wygodnie na krześle. Babcię, która na bank nie wie z jakiej okazji jest to całe spotkanie sadzam koło siebie.
-Chomiczku, podaj no mi to ciasto.
Podaję. Babcia ze smakiem zjada sernika. Po serniku wciąga nosem rosołek. A po rosołku każe sobie nałożyć ziemniaki, buraczki i schabowego.
-Babciu, a rączki to ci sparaliżowało? Ciebie nic nie boli, nakładaj sobie.
Milczy i nakłada.
Babcia uwielbiała udawać całe życie ciężko chorą. Można było się wtedy wymigać od… WSZYSTKIEGO. I zwrócić na siebie uwagę. I tak przez to życie przeszła.
-Chomiczku- szepcze mi raptem do ucha- a gdzie jest Pani Jasia? Bo nigdzie jej nie widzę.
A właśnie wkładałam ziemniaka do buzi. Ugrzązł mi.
Wiedziałam, że nie kojarzy z jakiej okazji jest ta „impreza”. Mój wzrok chyba dał jej coś do myślenia, bo szybko zmieniła temat i już do niego nie wróciła.
W domu byłam pod wieczór.
-Wiem, że jesteś na mnie zła- zaczepia mnie w korytarzu Rodzicielka-ale mnie już wszystko doprowadziło do szału.
Bo mnie nie. Ja zawsze na wszystko znajdę czas.
-SPADAJ.