trening Chomikowej na kołowrotku…

źródło: www.zdrofit.pl
źródło: www.zdrofit.pl

Po dłuższej przerwie spowodowanej nieszczęsnym wypadkiem samochodowym w końcu udałam się na siłownię. Nie żebym jakoś specjalnie skakała z radości na myśl, że znów będę wylewać siódme poty na bieżni, ale żebym znów zadbała o kondycję, bo wejście na II piętro w robocie kończyło się lekką zadyszką i sapaniem przypominającym dźwięk starej lokomotywy 😛
Na siłowni zauważył mnie jeden z trenerów, który wyznaczył sobie już wcześniej jeden cel- spowodować, żebym przestała się przygarbiać… Jakby od urodzenia słyszał pytanie o wzrost, to też by się odrobinę garbił… Walkę miał dość utrudnioną, ponieważ najczęściej jego uwagi chowałam głęboko w… czarną dziurę 😉 Wdajemy się w grzecznościową rozmowę. Tłumaczę, że byłam nieobecna na siłowni, ponieważ miałam wypadek, lekko złamany kręgosłup i srutu tutu 😉 Trener proponuje mi w takim razie rozpoczęcie zajęć wzmacniających kręgosłup, skorygowanie sylwetki i co tam będę sobie jeszcze życzyła (życzyć to ja sobie mogę bardzo dużo, tylko nie sądzę, żeby życzenia były do spełnienia;-) ). A ja z racji, że kłopoty z asertywnością mam od czasów zamierzchłych (już o tym wspominałam) z uśmiechem na ustach i nieskrywaną radością umówiłam się na trening…
Tylko, niech nikt sobie nie myśli, że ja faceta nie wybadałam przed tym treningiem 😛 W Internecie można dzisiaj znaleźć WSZYSTKO, więc opinie o zajęciach z Trenerem również. „Ostry jak brzytwa”,  „Wymagający”,  „Wredny i wymagający”. „Nigdy wcześniej nie byłam tak wyczerpana” oraz tego typu opinie, tylko w innej konfiguracji.
Poległam. Jeszcze nie zaczęłam, ale już czuję, że poległam na całej linii… Już oczami duszy mojej widzę siebie wyczerpaną na podłodze w siłowni i śmiech  wszystkich obecnych na sali.
Sama tego chciałaś Chomikowa, ty sieroto boska. Zgodziłaś się, to nieś teraz swój krzyż 😛

Wysyłam Trenerowi maila z informacją o moim stanie kręgosłupa i na zajęcia idę z wielką butlą wody i z pozytywnym nastawieniem. Przecież plątałam się po tej siłowni, nie jestem w beznadziejnej kondycji… DAM RADĘ.
-Słuchaj Chomikowa, twój kręgosłup nie jest w najgorszym stanie. Musimy go wzmocnić i to zrobimy. Do tego skorygujemy odrobinę sylwetkę, bo ciągle masz ramiona opuszczone w dół i ja to rozumiem, bo jesteś bardzo wysoka. PODNIEŚ TE RAMIONA.- słucham wywodu SS-mana i ramion póki co podnosić nie zamierzam.- Powiedz mi jeszcze Chomikowa co byś chciała razem ze mną osiągnąć?
-Może schudłabym ze 3 kg…?-pytam nieśmiało, bo obawiam się, że utrata 3 kg wagi będzie obarczona strasznym wysiłkiem i niejedną łzą. Moją oczywiście.
-Schudniesz 3 kg. Oczywiście, że ze mną schudniesz. Ułożę ci dietę, codzienne ćwiczenia i schudniesz.
Zaraz… Moment… WRÓĆ!
Jakie do cholery CODZIENNE ĆWICZENIA???!!! Jak ja wracam z jednej i drugiej pracy, to jedyne o czym marzę to są ćwiczenia w wybieraniu pozycji do spania a nie jakieś SPORTY! Ja się nie zgadzam, NIE… NIE… NIE…

-Dobra, to zabieramy się do roboty. PODNIEŚ TE RAMIONA. Ja rozumiem, że ty jesteś bardzo wysoka, ale to nie jest powód, żebyś psuła sobie sylwetkę.
-Mnie życie przytłacza i to dlatego. Poza tym nie jestem bardzo wysoka, bo są kobiety wyższe ode mnie, więc się czep.
-Jak masz powyżej 180 cm, to jesteś bardzo wysoka. A masz, prawda?
-Niby mam, ale są wyższe ode mnie.
-Dobra, to teraz kładź się na plecach na tym materacu.- wskazuje mi materac koło nas.
-Spoko, tylko mogę się wzdłuż nie zmieścić 😛

Rozgrzewka jest dla mnie całkiem znośna. Później przechodzimy do bardziej skomplikowanych ćwiczeń. Komenda (tak, te polecenia trochę przypominają mi komendy i musztrę 😉 Wiej Chomikowa, WIEJ! ) „prawa noga wyprostowana, stopa do siebie, lewa noga podniesiona do klatki piersiowej, schwytana prawą ręką, lewa ręka łapie prawe biodro” wprawia mnie w lekkie osłupienie… leżę jak ta sierota na materacu i patrzę się na faceta szeroko otwartymi oczami. Mój wyraz twarzy na pewno nie wyrażał w tym momencie ani grama inteligencji.
-Oooo, widzę, że dziewczynka ma problem ze zrozumieniem! To nic nowego, zdarza się.- i składa mnie jak kartkę w orygami.
Zostanę w tej pozycji na amen. To pewne. Jak mnie nie porozkłada, to zostanę tak do śmierci. I hamuję wybuch śmiechu 😛
-Ty się tam nie podśmiewaj pod nosem, tylko ćwicz!
Gdzieżbym śmiała 😛
Ćwiczenia mnie męczą, ale jest wesoło. Opowiada mi dowcipy, składa mnie i rozkłada z różnych figur i prosi, żebym uporała się z synchronizacją stóp, bo mam z tym mały problem. Dobrze wiem, że MAM. Moje stopy zawsze żyły swoim życiem 😀 Nigdy nie mogłam dojść z nimi do porozumienia. Może to jest wytłumaczenie tego, że doszłam tylko do miejsca, w którym jestem a nie tam, gdzie bym chciała… Moje stopy muszą zacząć ze mną współpracować. Zdecydowanie. Bo jak na te moje lata, to już powinnam zajść dalej a ja ciągle stoję w miejscu…

Pod koniec treningu ledwo żyję. Nogi bolą mnie niemiłosiernie, ale jestem nawet zadowolona. Godzina zleciała mi bardzo szybko i czuję, że mam w sobie tyle energii, że spokojnie mogę jeszcze iść na orbitrek.
-No Chomikowa! Nie jest z tobą tak źle! Ale będzie lepiej! Jak tylko będziesz współpracować, to osiągniemy bardzo wiele.- tak mnie pociesza 😛 – Widzisz tego faceta na bieżni?
Ojejku… takie słodkie nieszczęście z brzuchem opadającym prawie na kolana i ręcznikiem na szyi. Ledwo ciągnie kuloskami na bieżni.
-Słuchaj Chomikowa, to jest moja, jak do tej pory jedna jedyna porażka zawodowa. Facet chodzi do mnie na zajęcia od ponad miesiąca i przytył.
Wybucham śmiechem.
-Jak to?- pytam, kiedy już mogę się wysłowić
-No normalnie! Jego też życie przytłacza i ciągle tylko wpierdziela ciasteczka!

Ciasteczka… Jak ja KOCHAM ciasteczka. I kasztanki, i raffaello… Przecież to mój jedyny sens życia!
Nie chcę siać defetyzmu, ale… Czarno to widzę… Czarno…

bo koleżanka się martwi ;)

małpkaKiedy leżałam w szpitalu i jeszcze do tej pory odbieram masę telefonów od martwiących się członków rodziny i znajomych bliższych tudzież dalszych.  I z cholernej pracy 👿 Te ostanie już postanowiłam, że nie będą przez okres zwolnienia przeze mnie odbierane. Nikt mi cyrku z mojego zdrowia robić nie będzie.
Wczoraj bardzo nieśmiało zadzwoniła do mnie koleżanka. Bardzo sympatyczna, ale też singielka. Często wyśmiewamy jej próby znalezienia sobie towarzysza życia i moje wszelkie przygody z mężczyznami 😉 Ale wracając do rozmowy. Po wszystkich nieśmiałych i kurtuazyjnych pytaniach, wybadaniu mojego stanu zdrowia psychicznego i fizycznego w końcu zadaje mi pytanie;
-Chomiczku mój, a ten facet co w Ciebie pierdol…*** to powiedz mi- chociaż jakiś fajny był…?
Hahahahahaha! Pokładam się na biurku! Tylko ona mogła mi zadać takie pytanie 😀
-Ja cię proszę! Ja się śmiać nie mogę jeszcze za bardzo, bo mnie żebra pobolewają!
-Chomiczku, to jest bardzo istotne pytanie, bo nic się nie dzieje bez przyczyny i ja tak sobie od tych kilku dni myślę o tobie i może właśnie to wszystko było po to, żebyś ty sobie kochana życie ułożyła- mówi z prawdziwą troską i aż mnie rozczula.
-Kochana, muszę cię bardzo rozczarować, ale facet z tego, co go widziałam przez może 10 sekund to niestety porażka…
-Ojej… Ale naprawdę nic a nic…?
-NIC. Takie nieszczęście bez zęba na przodzie, w ubranku robotnika. No niestety.
-Chomiczku, to FATALNIE! Ty wsiadaj w samochód i próbuj JESZCZE RAZ!

Najpierw to ja muszę skombinować drugi samochód… Ale  i tak nie wiem, czy nawet dla dobra wyższego będę go kasować 😉

P.S. Rozmawiam z koleżanką dzisiaj przez telefon (ta od nieudanej randki :-P) i mówię jej, że muszę kończyć rozmowę, bo późno się robi a ja muszę jeszcze wykonać telefon do tego człowieka, co we mnie wjechał.
-Chomikowa! Właśnie, właśnie! A fajny jakiś był? Bo to bardzo ważne jest!

Aaaa! Nie wierzę!  Nie jest!
Mam wrażenie, że wszyscy naokoło mnie odczuwają większą desperację z tej mojej samotności, niż ja sama… 😛 Aż się boję, że teraz będą mi kazali wjechać pod pociąg, bo tam więcej pasażerów jest i więcej możliwości 😛

spowodowałam wypadek…

wypMimo tej pechowej daty w kalendarzu to był całkiem dobry dzień. W pracy nadal wykonywałam obowiązki poza moją siedzibą, więc nie miałam tej wątpliwej przyjemności widzieć się z Kłapouchym. W drugiej pracy dowiedziałam się, że dziewczynka, z którą od pół roku pracowałam, zrobiła tak duże postępy w nauce, że zostanie wyróżniona. Bardzo się ucieszyłam, bo właśnie taki sobie wyznaczyłam cel. Na wieczór została mi wizyta u mechanika samochodowego. Pierwszy jechał Przyszywany Ojciec. Nigdy nie lubiłam jechać za kimś, ale jemu ufałam, bo zawsze o mnie pamiętał i prowadził tak, żebym moim Pędzidełkiem za nim nadążyła.

Myślę o tym jak lubię prowadzić samochód, o drugiej pracy i o planach mojego wyjazdu do Trójmiasta. Skręt w lewo. Na środku jezdni stoi ciężarówka, która zasłoniła mi cały widok, ale skoro Przyszywany Ojciec przejechał, to jak zawsze ja za nim też zdążę… Nie upewniłam się, nie spojrzałam jak zawsze 5 razy, nie zadbałam o siebie i o swoje życie… On wbrew przepisom jechał za szybko…

Pamiętam każdą sekundę i każdy dźwięk. Pisk opon, granatowy jeep uderzający w moje autko i ja całkiem bezwładna. Tylko jedna wielka siła targająca moim ciałem… I moje ręce probujące powstrzymać drzwi przed zgnieceniem mojego tułowia i głowy. Głupie. Ale o tym się nie myśli. To odruchy bezwarunkowe chroniące najdelikatniejsze elementy organizmu. Natychmiast odpinam pasy i próbuję otworzyć drzwi. Ale boję się wysiąść. Nie mogę oddychać. Cholernie trzeźwo myślę. Wiem, że skoro mam problemy z oddychaniem, to mogę mieć uszkodzony kręgosłup lub żebra. Wiem, że nie powinnam wysiadać, ale nie chcę tym w tym zgniecionym pudełku zostać. Dobiegają do mnie jacyś mężczyźni. Każdy boi się mnie dotknąć. Słyszę jak ktoś wzywa Policję i Pogotowie. Dochodzi do mnie w końcu Przyszywany Ojciec. Stanowczym głosem każe mi wysiąść z samochodu. Trochę się boję, ale może on widzi coś, czego ja nie widzę i będzie lepiej jak spróbuję z tej puszki wyjść. Jestem w stanie doczołgać się do drugiego samochodu.
Pogotowie przyjeżdża w ciągu niecałych 5 minut. Jestem pod wrażeniem. Policja zaraz za nimi. Zakładają mi kołnierz, pytają czy mogę się ruszać i co mnie boli. Pobolewa mnie wszystko, ale nie ma tragedii. Tylko ten oddech…
Wszyscy są dla mnie mili. Nikt mnie nie karci za to, że to ja spowodowałam wypadek. Policja każe mi dmuchnąć w alkomat a ja przecież nie daję rady… Czułe mają sprzęciska, skoro przy tak marnym wydechu odczytują, że jestem trzeźwa. W karetce zagaduje mnie ratownik. Niesamowicie miły człowiek. Wdaję się w nim rozmowę, żeby się uspokoić, bo trzęsę się niemiłosiernie. Chcę, żeby do mnie mówił. Nie chcę być sama, nie chcę ciszy.
Na Izbie Przyjęć przychodzi do mnie Policja. Leżę na kozetce lekarskiej w kołnierzu, ledwo oddycham. Nawet się cieszę, że ktokolwiek żywy do mnie podchodzi, bo nie chcę być sama. Ledwo podpisuję mandat. Dostaję najmniejszy z możliwych. Miło z ich strony… Poklepują mnie po ręku. Mówią, że będzie dobrze i wychodzą. Znów zostaję sama. Tak bardzo chcę mieć zrobione prześwietlenie. Chcę wiedzieć, czy nie mam wstrząsu mózgu, czy nie mam połamanych żeber. Karcę siebie. Mam za swoje. Zasłużyłam na to. Wszystko to tylko moja wina. Jestem cholernie beznadziejna, tak samo jak całe moje życie. Ciągle tylko na siebie uważam, unikam wszelkich niebezpieczeństw, jestem ciągle ostrożna, ubieram się ciepło, smaruję kremem z filtrem, chodzę do lekarza, unikam niebezpiecznych sportów i powoduję wypadek samochodowy…
Nagle podchodzi do mnie Rodzicielka. To nie jest Rodzicielka. To cień człowieka. Nawet nie cień… Tak bardzo mi jej szkoda.
-Przepraszam cię, mamo. To moja wina, ale się nie martw. Przecież żyję.

W końcu robią mi pakiet badań. Na tomografii nie widać żadnych zmian w głowie. Tak się cieszę. Żeber też nie mam połamanych. Zostanę w szpitalu jakiś tydzień, ale nic bardzo poważnego mi nie jest.
Kiedy już pozwalają mi usiąść dostrzegam chłopaka po innym wypadku samochodowym. Jest w ciężkim stanie. Wybuchła mu poduszka powietrzna. Ma obandażowaną głowę, spuchniętą twarz tak mocno, że nie mogę dostrzec jego oczu… Obok jego leżanki stoi jego siostra i mama. Obie płaczą. To ich jest mi najbardziej szkoda. To one przeżywają rozpacz. A ja? Ja mam tylko dużo szczęścia.

Następnego ranka dzwonię do mojej N.odwołać grilla, którego miałyśmy w końcu u mnie zrobić. „Kochana, nawet nie wiesz jak dobrze móc Cię jeszcze uslyszeć.” Ledwo powstrzymuję łzy. Skoro żyję, to dobrze móc być z bliskimi…

Czy coś mnie to nauczyło…? Nie będę prowadzić samochodu ostrożniej, niż prowadziłam do tej pory. Czy to, że żyję miało mi coś pokazać? Chyba to, że mam szansę na poprawę 😉 Ale ja nie zmienię swojego życia. Nie robię ludziom krzywdy, nie oszukuję nikogo, nie robię nikomu na złość, jak mogę to pomagam. Nic nie zmienię. Mam docenić to, że żyję? Żyję, ale dla kogo i po co? Żyję dla Życia. Tylko.
A może AŻ…